W teorii telewizor w pokoju hotelowym może być czymś więcej niż tylko źródłem rozrywki. Może pełnić funkcję informacyjną i sprzedażową – promować usługi dodatkowe, zachęcać do skorzystania z restauracji, SPA, room service czy atrakcji lokalnych. Coraz więcej systemów telewizji hotelowej oferuje możliwość prezentacji takich treści w różnych formach: statycznych grafik, filmów promocyjnych, animowanych slajdów, a nawet interaktywnych banerów.

Problem w tym, że w większości hoteli potencjał ten pozostaje niewykorzystany lub jest wykorzystywany nieefektywnie. Treści są przestarzałe, przypadkowe albo zbyt ogólne, by realnie zachęcić do działania. Zdarza się, że promocje nie są aktualizowane tygodniami, a „atrakcje” to ogólnikowe frazy bez lokalnego kontekstu. Goście, zamiast traktować telewizor jako przewodnik, ignorują go i sięgają po telefon. W dodatku próby intensywnej promocji przez ekran – zwłaszcza nachalnej – potrafią wywołać efekt odwrotny: zniecierpliwienie lub wrażenie taniej manipulacji. Hotel, który przeszarżuje z funkcją sprzedażową telewizora, może stracić zaufanie, zanim zdąży cokolwiek sprzedać.

Nowoczesne systemy telewizji hotelowej oferują rozbudowane menu dostępne bezpośrednio z poziomu pilota. Gość może przeglądać ofertę hotelu – zamówić śniadanie do pokoju, zarezerwować zabieg SPA, sprawdzić godziny otwarcia restauracji czy poprosić o sprzątanie. Takie funkcje mają na celu uproszczenie komunikacji i zachęcenie do skorzystania z dodatkowych usług bez konieczności dzwonienia do recepcji.

W praktyce jednak menu interaktywne bardzo często okazuje się bezużyteczne. Gość może nawet nie wiedzieć, że taka funkcja istnieje – brak czytelnych instrukcji, oznaczeń na pilocie, czy informacji w pokoju to standard. Nawigacja bywa nieintuicyjna, a teksty są źle przetłumaczone lub wyglądają jak z kiepskiego szablonu. Co gorsza, niektóre opcje nie działają wcale – np. kliknięcie „zamów” nie wywołuje żadnej reakcji albo prowadzi do pustego ekranu. Zamiast wygody – frustracja. W efekcie gość sięga po telefon lub po prostu idzie do recepcji, co podważa sens całego systemu. Wdrożenie interaktywnego menu bez realnej dbałości o jego jakość i aktualność prowadzi do zmarnowanych pieniędzy i fałszywego poczucia „nowoczesności”.

Niektóre systemy telewizji hotelowej umożliwiają wyświetlanie krótkich reklam usług hotelowych – zanim gość włączy standardowy kanał. Może to być np. kilkusekundowy spot z informacją o happy hour w barze, nowej karcie dań w restauracji lub zniżce na zabiegi SPA. Pomysł wydaje się prosty i sprytny: skoro gość i tak włącza telewizor, można mu „przemycić” ofertę bez dodatkowego wysiłku z jego strony.

W rzeczywistości ten model często irytuje bardziej, niż zachęca. Gość po całym dniu podróży chce włączyć mecz, wiadomości albo bajkę dla dziecka – a tu zamiast kanału, pojawia się reklamowy filmik, który trzeba obejrzeć do końca lub ręcznie pominąć. Jeśli reklama powtarza się za każdym razem, budzi frustrację i zostaje odebrana jak natrętne okienko pop-up na stronie internetowej. Co gorsza, wiele hoteli nie aktualizuje tych materiałów – goście oglądają tę samą promocję przez miesiące, mimo że dana usługa już nie obowiązuje. W rezultacie cały mechanizm traci sens: zamiast sprzedawać, odbiera komfort i autentyczność, a telewizor przestaje być narzędziem informacyjnym – staje się źródłem irytacji.

W teorii, systemy telewizji hotelowej zintegrowane z recepcyjnym oprogramowaniem (PMS) mogą wyświetlać personalizowane treści na ekranie. Przykładowo: po wejściu do pokoju gość widzi komunikat „Witamy, Panie Marku – dziś zapraszamy do restauracji z 10% rabatem”, albo „Pakiet śniadaniowy tylko dziś za 39 zł”. To ciekawa forma subtelnej sprzedaży, która wykorzystuje dane gościa do przedstawienia trafniejszej oferty w odpowiednim momencie.

Na papierze brzmi imponująco, ale wdrożenia tego typu rozwiązań są bardzo rzadkie – i nie bez powodu. Personalizacja wymaga integracji kilku systemów (TV, PMS, system sprzedaży), bieżącego nadzoru oraz dbałości o treść. Tymczasem większość hoteli albo nie ma odpowiedniego zaplecza technicznego, albo brakuje im czasu i ludzi, by tym zarządzać. Efekty bywają też niezamierzone – np. błędne imię gościa, zła data lub nieaktualna promocja, co robi bardzo złe wrażenie. Gość może poczuć się potraktowany mechanicznie lub uznać próbę personalizacji za nieautentyczną. Paradoksalnie – zamiast zwiększyć konwersję, zbyt ambitna automatyzacja może zaszkodzić wizerunkowi i zredukować skuteczność sprzedaży.

Kanał hotelowy to zazwyczaj wewnętrzna stacja dostępna na pierwszym miejscu listy kanałów TV. Można na niej emitować materiały promujące hotel, jego usługi, atrakcje w okolicy czy najważniejsze informacje dla gości. W teorii to dobry pomysł na subtelną komunikację – zamiast ulotki na stoliku, gość widzi wszystko na dużym ekranie w chwili relaksu. Format może obejmować zarówno film promocyjny, jak i dynamiczną prezentację slajdów lub grafik.

W praktyce taki kanał bardzo łatwo zamienia się w zapomnianą prezentację PowerPoint. Filmy są często zbyt długie, zmontowane w amatorski sposób, z muzyką, która drażni zamiast relaksować. Nie brakuje przykładów, gdzie ten sam materiał jest emitowany przez miesiące bez żadnej aktualizacji – mimo że zawiera np. daty wydarzeń z zeszłego sezonu. Co gorsza, brak lektora lub napisów sprawia, że kanał staje się niemy i nieczytelny. Goście włączają kanał raz, po czym przełączają i już nigdy nie wracają. A przecież każda minuta na tym ekranie to koszt – prądu, systemu, sprzętu i potencjalnie straconej szansy. Jeśli kanał hotelowy ma działać, musi być traktowany jak żywe medium – aktualizowany, przemyślany, dopasowany do realnych gości, a nie zrobiony raz „do odhaczenia”.

Niektóre systemy telewizji hotelowej oferują możliwość składania zamówień bezpośrednio przez ekran – np. zamówienie jedzenia, proszenie o sprzątanie, budzenie, a nawet rezerwacja masażu. Pomysł jest prosty: gość nie musi dzwonić ani schodzić do recepcji – wszystko robi kilkoma kliknięciami na pilocie. Dla hoteli to teoretycznie szansa na automatyzację i odciążenie personelu.

Problem zaczyna się wtedy, gdy za systemem nie stoi realna obsługa. Przykład: gość zamawia ręcznik przez telewizor – i nic się nie dzieje. Albo rezerwuje masaż, ale recepcja nie dostaje żadnego powiadomienia, bo ktoś zapomniał uruchomić system w tle. Bardzo często te funkcje działają tylko „na pokaz”, bo nikt ich nie monitoruje na bieżąco. W efekcie gość nie tylko nie dostaje tego, czego chciał – ale traci zaufanie do całego hotelu. Od tej pory nie próbuje już korzystać z systemu, a jeśli trafi mu się taka sytuacja drugi raz – raczej jej nie przemilczy. Dodatkowo, nie wszystkie zamówienia da się wygodnie opisać przez TV – formularze są ograniczone, wpisywanie czegokolwiek pilotem to udręka. Z pozoru wygodne rozwiązanie zamienia się więc w źródło frustracji i kosztowną dekorację na ekranie.

Producenci systemów hotelowych często przedstawiają telewizor jako centrum dowodzenia w pokoju – miejsce, gdzie gość ma dostęp do informacji, ofert, zamówień, a nawet możliwości płatności. W materiałach promocyjnych wygląda to nowocześnie i kompleksowo. Hotel ma dzięki temu „nowoczesną obsługę”, a gość – pełen komfort i dostęp do wszystkiego z kanapy.

Tyle że ten obraz nijak ma się do rzeczywistości. Większość gości traktuje telewizor tak samo, jak w domu: chcą obejrzeć wiadomości, sport, serial, albo włączyć bajkę dzieciom. Często od razu podłączają własne urządzenia (laptop, telefon, konsolę), korzystają z YouTube lub Netflixa – o ile hotel to umożliwia. Interesuje ich rozrywka, nie złożone systemy. Jeśli chcą coś zamówić – zrobią to szybciej przez telefon, QR kod albo po prostu schodząc do recepcji. Zbyt ambitna próba „przekształcenia” telewizora w kombajn do sprzedaży i komunikacji kończy się tym, że ani nie sprzedaje, ani nie służy wygodzie. Hotele, które inwestują duże środki w funkcje, z których nikt nie korzysta, powinny zadać sobie pytanie nie „co jeszcze można dodać”, ale „czy gość w ogóle tego chce”.