Na etapie projektu szerokość drzwi do pokoi i łazienek wydaje się oczywista. Przyjmuje się „standardowe” wymiary, licząc, że będą one wystarczające zarówno dla gości, jak i podczas serwisowania czy ewakuacji. Problem zaczyna się, gdy na budowie pojawiają się ekipy montażowe, a potem – realni użytkownicy. Drzwi nie mieszczą wózka inwalidzkiego, serwis ma problem z wniesieniem wyposażenia, a inspektorzy kwestionują wymiary w pokojach dostępnych lub przy wyjściach ewakuacyjnych.

Wiele obiektów musi wprowadzać kosztowne poprawki lub na stałe pogodzić się z ograniczoną funkcjonalnością – wszystko dlatego, że na etapie zamówienia nie doprecyzowano jednego z najprostszych parametrów. W tym artykule pokazujemy, jakie wymiary są wymagane przepisami, gdzie warto dać więcej „luzu” dla komfortu, i w których punktach hotele najczęściej popełniają błędy.

W hotelach najczęściej stosuje się skrzydła drzwiowe o szerokości od 80 do 100 cm, ale to, co istotne, to nie wymiar skrzydła, lecz tzw. światło przejścia – czyli realna szerokość użytkowa po zamontowaniu drzwi z ościeżnicą. Dla pokoi gościnnych przyjmuje się minimum 90 cm światła, co oznacza konieczność zastosowania skrzydła 100 cm. Dla łazienek projektanci często wybierają drzwi 80 lub 90 cm, w zależności od układu wnętrza i wymogów dotyczących dostępności.

Pomieszczenia techniczne – takie jak magazynki, pomieszczenia porządkowe czy zaplecze – zwykle wymagają minimum 80 cm przejścia, ale w praktyce często stosuje się skrzydła 90 cm, aby ułatwić transport sprzętu. Niestety, zdarza się, że w projektach przyjmuje się nominalne wymiary skrzydeł bez uwzględnienia ich przełożenia na światło przejścia, co skutkuje niedotrzymaniem norm, np. w pokojach dla osób z niepełnosprawnościami. Właśnie dlatego już na etapie zamówienia drzwi należy nie tylko wskazać szerokość skrzydła, ale upewnić się, że montaż zapewni odpowiednie światło zgodne z przepisami i wygodne w codziennym użytkowaniu.

Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych precyzuje minimalne szerokości drzwi w zależności od ich funkcji. Dla pokoi gościnnych standardem jest światło przejścia nie mniejsze niż 90 cm, co zapewnia komfort poruszania się gości i personelu. W przypadku pokoi przeznaczonych dla osób z niepełnosprawnościami przepisy wymagają nie tylko odpowiednio szerszych drzwi – minimum 90 cm światła – ale również uwzględnienia promieni skrętu i odpowiedniego rozmieszczenia klamek czy włączników.

Dodatkowe rygory obowiązują na drogach ewakuacyjnych – tu szerokość drzwi powinna być dostosowana do liczby osób mogących z niej jednocześnie korzystać. Dla hoteli oznacza to zazwyczaj zastosowanie drzwi o świetle przejścia co najmniej 90 cm, a w większych obiektach – nawet 120 cm lub więcej. Ważne jest, aby te wartości odnosiły się do realnego światła po montażu, a nie tylko nominalnej szerokości skrzydła. Zignorowanie tego faktu to jedna z częstszych przyczyn negatywnego odbioru obiektu przez straż pożarną lub nadzór budowlany.

W praktyce wybór szerokości drzwi często zależy od standardu obiektu, choć nie zawsze idzie to w parze z rzeczywistą funkcjonalnością. W hostelach i pensjonatach wciąż spotyka się skrzydła 80 cm, które po zamontowaniu dają zaledwie 70–72 cm światła przejścia. To zbyt mało, by komfortowo przejść z dużą walizką, nie mówiąc o wózkach dziecięcych czy sprzęcie housekeepingowym – a przecież to sytuacje codzienne w każdym obiekcie noclegowym.

W hotelach trzygwiazdkowych i wyższych przyjmuje się już szerokość skrzydeł minimum 90–100 cm, co przekłada się na 80–90 cm światła. To nie tylko bardziej komfortowe, ale i zgodne z oczekiwaniami gości. Problem często pojawia się natomiast w apartamentach adaptowanych z mieszkań – tu stosuje się typowe wymiary z budownictwa mieszkaniowego, czyli skrzydła 80 cm, co może okazać się niewystarczające w codziennej eksploatacji lub wręcz niezgodne z przepisami przy obiektach zgłoszonych jako „usługi hotelowe”.

Jednym z najczęstszych błędów projektowych jest przyjęcie wymiaru „w świetle” bez uwzględnienia faktycznej grubości ościeżnicy i luzów montażowych. Projektant wpisuje 90 cm, a w rzeczywistości po montażu zostaje 82–84 cm, co może być za mało dla osób z ograniczoną mobilnością lub przy konieczności ewakuacji.

Drugi typowy problem to automatyczne przyjęcie skrzydeł 80 cm jako standardu dla wszystkich pomieszczeń, bez analizy funkcji. To podejście może sprawdzić się w budownictwie mieszkaniowym, ale nie w obiekcie hotelowym z dużym ruchem walizek, wózków serwisowych i wymogami sanitarnymi.

Kolejny błąd pojawia się przy adaptacjach budynków mieszkalnych. Otwartego otworu nie koryguje się pod standard hotelowy – zakłada się, że skoro wcześniej były tam drzwi, to i teraz się zmieszczą. Efekt: drzwi nie spełniają wymogów kategorii obiektu, a ich wymiana po zakończeniu prac generuje niepotrzebne koszty i opóźnienia.

Wielu inwestorów nie zdaje sobie sprawy, że skrzydło drzwiowe 80 cm to nie to samo co 80 cm światła przejścia. Po zamontowaniu ościeżnicy i zachowaniu wymaganych luzów, realna szerokość użytkowa spada do około 70–72 cm. Dla gości z dużym bagażem lub osób z niepełnosprawnością oznacza to barierę funkcjonalną.

Często też zamawia się drzwi zbyt wąskie, by dobrze współpracowały z systemem samozamykacza. Jeśli skrzydło ma zbyt małą powierzchnię, siła samozamykacza musi być większa, co skutkuje trudnością w otwieraniu – zwłaszcza dla dzieci czy osób starszych. To drobny detal, który ma realny wpływ na komfort i bezpieczeństwo użytkowania.

Kolejny typowy problem to pomyłki przy kompletowaniu zamówień: np. zamiana skrzydeł 80 cm na 90 cm lub odwrotnie, niezauważona przez wykonawcę lub inwestora. Takie niezgodności z projektem mogą wyjść dopiero na etapie montażu lub odbioru – kiedy jest już za późno na prostą korektę.

Teoretycznie wszystko się zgadza – projekt przewiduje drzwi 90 cm, skrzydło przyjeżdża na budowę, ale już przy przymiarce okazuje się, że ościeżnica nie mieści się w otworze. Powód? Nie uwzględniono, że grubość futryny zabierze kolejne kilka centymetrów ze światła przejścia. Jeszcze gorzej, gdy ściany nie są idealnie pionowe – wtedy nawet poprawny wymiar w projekcie nie gwarantuje, że drzwi da się prawidłowo zamontować.

W starszych budynkach pojawia się też inny problem: przekroczona grubość muru, często niestandardowa. W efekcie standardowa ościeżnica nie wystarcza, trzeba ją poszerzyć lub dorabiać elementy na miejscu, co podnosi koszty i wstrzymuje prace. W skrajnych przypadkach prace montażowe kończą się przekuwaniem otworu – mimo że na papierze wszystko wyglądało poprawnie.

Zbyt wąskie drzwi, choć w teorii mieszczą się w normach, w praktyce ograniczają wygodę i wydłużają codzienne czynności. Goście z wózkami dziecięcymi lub większym bagażem często muszą się przeciskać przez przejście, ocierając o framugi lub ściany. Dla osób starszych lub o ograniczonej mobilności taki dyskomfort może oznaczać realne zagrożenie.

Obsługa techniczna i serwis sprzątający również odczuwa skutki niedoszacowania szerokości. Wózki serwisowe trzeba wnosić częściowo rozłożone, co wydłuża czas obsługi każdego pokoju i zwiększa ryzyko uszkodzeń – zarówno drzwi, jak i ścian wewnątrz. Nawet dostarczenie łóżeczka dziecięcego do pokoju staje się problemem, jeśli przejście ma zaledwie 72 cm szerokości. W efekcie pozornie drobna oszczędność przy projekcie generuje stały dyskomfort w codziennym użytkowaniu.

Zbyt wąskie drzwi mogą mieć konsekwencje nie tylko praktyczne, ale i formalne. Podczas odbiorów technicznych inspektor może zakwestionować całą kondygnację, jeśli choćby jeden pokój nie spełnia minimalnych szerokości wymaganych przepisami. Dotyczy to zwłaszcza pomieszczeń przeznaczonych dla osób z niepełnosprawnościami oraz drzwi na drogach ewakuacyjnych.

Naprawa takiego błędu oznacza często konieczność kucia ścian, korekty nadproży, wymiany ościeżnic i zamówienia nowych skrzydeł drzwiowych – co w gotowym lub wykańczanym obiekcie jest kosztowne, czasochłonne i problematyczne. Jeżeli niezgodność wyjdzie dopiero w trakcie eksploatacji (np. po zgłoszeniu przez gościa), inwestor naraża się na kary administracyjne, a w skrajnych przypadkach – pozwy cywilne związane z brakiem dostępności. To typowy przykład oszczędności, która kosztuje podwójnie.

Zanim złożysz zamówienie, warto zadać kilka konkretnych pytań – nie tylko projektantowi, ale też wykonawcy i dostawcy drzwi. Pierwsze to: czy szerokość „w świetle przejścia” została policzona po tynkach, a nie „z grubsza” na podstawie rzutu. Różnica kilku centymetrów może zadecydować, czy drzwi przejdą odbiór, czy nie.

Drugie pytanie to: czy finalny wymiar drzwi (skrzydło + ościeżnica + próg) rzeczywiście zapewni wymagane 90 cm przejścia? W wielu przypadkach projekt przewiduje 100 cm skrzydło, ale po uwzględnieniu zawiasów i progu zostaje 87 cm – co już nie spełnia normy.

Warto też upewnić się, że dostawca uwzględnia margines na montaż, a nie dostarcza drzwi „na styk”, które finalnie nie pasują do otworu. Takie pytania zadaje się raz – błędów nie da się potem odkręcić bez kosztownych zmian budowlanych.