Choć oba terminy – bowling i kręgle – bywają używane zamiennie, nie oznaczają tego samego. Obie gry polegają na zbijaniu stojących kręgli za pomocą kuli, jednak różnią się liczbą kręgli, układem toru, rodzajem kuli i zasadami punktacji. Dla osób odwiedzających kręgielnię po raz pierwszy, jak i dla właścicieli obiektów, zrozumienie tych różnic ułatwia organizację gry i obsługę klientów. Poniżej zestawienie reguł, które wyjaśnia, jak grać w każdą z wersji i co je łączy.

Bowling to współczesna, najbardziej rozpowszechniona wersja gry w kręgle. Na końcu toru ustawia się 10 kręgli w kształcie trójkąta, a gracz rzuca dużą kulą z otworami na palce. Tory są długie (18,29 m) i gładkie, często lakierowane i podświetlane. Gra odbywa się z użyciem systemu elektronicznego, który liczy punkty, ustawia kręgle i zarządza przebiegiem rozgrywki.

Klasyczne kręgle, znane głównie z Niemiec, Austrii i wybranych regionów Polski, to tradycyjna wersja gry z 9 kręglami ustawionymi w rombie. Kula jest mniejsza, pozbawiona otworów, a tor węższy i krótszy. System punktacji jest prostszy, a gra ma bardziej sportowy niż rozrywkowy charakter.

Gra w bowling składa się z 10 ramek (frame), w których każdy gracz wykonuje do dwóch rzutów. Celem jest strącenie wszystkich 10 kręgli.

• Jeśli gracz strąci wszystkie kręgle w pierwszym rzucie – to strike.
• Jeśli zrobi to w dwóch rzutach – to spare.
• Każdy przewrócony kręgiel to 1 punkt, ale bonusy za strike i spare zwiększają łączną liczbę punktów – strike dodaje punkty z dwóch kolejnych rzutów, spare z jednego.
• W ostatniej, 10. ramce gracz może wykonać dodatkowy rzut, jeśli uzyska strike lub spare, co daje maksymalnie 12 rzutów w całej grze. Maksymalna możliwa liczba punktów to 300 (same strike’i).

W klasycznych kręglach:

• Ustawia się 9 kręgli w układzie 1‑2‑3‑2‑1 (romb).
• Gracz wykonuje serię rzutów, najczęściej 10 lub 20, zależnie od rodzaju rozgrywki (sportowej lub rekreacyjnej).
• Punktacja jest prosta – każdy przewrócony kręgiel to 1 punkt.
• Po każdym rzucie kręgle są automatycznie ustawiane od nowa (w niektórych wersjach tylko wtedy, gdy nie zostały strącone wszystkie).
• Kula nie ma otworów na palce, przez co wymaga innej techniki rzutu – bardziej zbliżonej do toczenia niż do zamachu.

W przeciwieństwie do bowlingu, nie ma tu ramek ani bonusów za strike’i – gra opiera się na czystej sumie punktów.

Choć różnice są znaczące, istnieją też elementy wspólne:

• Cel gry jest identyczny: przewrócić jak najwięcej kręgli przy jak najmniejszej liczbie rzutów.
• Rzuty wykonuje się z podejścia, a tor ograniczony jest bandami po bokach.
• Można grać indywidualnie lub drużynowo, w formacie rozrywkowym lub turniejowym.
• W obu przypadkach istotne są: technika rzutu, dobór odpowiedniej kuli oraz strategia.
• W praktyce, gracz mający doświadczenie w jednej wersji może szybciej opanować drugą – jednak pełne przystosowanie wymaga przyzwyczajenia się do innej kuli, toru i systemu punktacji.

W Polsce zdecydowanie dominuje bowling amerykański, który spotkać można w:

• galeriach handlowych
• centrach rozrywki
• kręgielniach hotelowych i miejskich

Jest łatwiejszy do wdrożenia komercyjnie i bardziej widowiskowy – sprawdza się na imprezach, spotkaniach towarzyskich i eventach firmowych.

Klasyczne kręgle nadal są obecne, ale głównie:

• w klubach sportowych (np. sekcjach PZKręgle)
• w regionalnych domach kultury
• na obiektach z długoletnią tradycją, zwłaszcza w południowo-zachodniej Polsce

Wybór wersji gry wpływa bezpośrednio na rodzaj toru, kule, maszyny oraz oprogramowanie scoringowe, dlatego warto zrozumieć te różnice już na etapie planowania obiektu.