Tor bowlingowy to wielowarstwowa konstrukcja, której zadaniem jest zapewnienie równomiernej, przewidywalnej powierzchni do toczenia kul. Podstawę stanowi warstwa nośna – najczęściej wykonana z płyt MDF, HDF lub technicznej sklejki o podwyższonej gęstości i odporności na odkształcenia. Na niej układa się nawierzchnię roboczą, która może być wykonana z laminatu syntetycznego lub specjalistycznego drewna, w zależności od rodzaju toru.

Wierzchnia warstwa pokrywana jest lakierem lub tworzywem syntetycznym, które odpowiadają za śliskość i odporność na ścieranie. W niektórych rozwiązaniach stosuje się także warstwę ślizgową z żywic lub akryli. Konstrukcja toru musi być całkowicie równa i stabilna – jakiekolwiek wypaczenia wpływają na tor ruchu kuli i punktację.

Tory syntetyczne wykonane są z wielowarstwowych laminatów i charakteryzują się wysoką odpornością na ścieranie, małą podatnością na wilgoć i długą żywotnością. Ich wygląd może imitować drewno, ale właściwości gry są bardziej przewidywalne i mniej zależne od warunków atmosferycznych. Takie tory dominują w obiektach komercyjnych z uwagi na niskie koszty konserwacji.

Z kolei tory drewniane (najczęściej z klonu kanadyjskiego) stosuje się coraz rzadziej – są droższe w produkcji i trudniejsze w utrzymaniu. Wymagają regularnego lakierowania i smarowania, a ich reakcja na kule zmienia się wraz z temperaturą, wilgocią i stopniem zużycia. Zawodowi gracze cenią je jednak za bardziej „naturalne” odbicie i większe możliwości techniczne w grze.

Smarowanie toru to proces nakładania cienkiej warstwy oleju syntetycznego, który zmniejsza tarcie między kulą a nawierzchnią. Olej rozprowadzany jest w określonym wzorze – tzw. „patternie” – który wpływa na to, jak kula zachowuje się podczas gry. Krótsze patterny powodują szybsze skręcanie kuli, a dłuższe pozwalają na bardziej liniowy tor.

Wzór smarowania ustala się zgodnie z preferencjami graczy lub regulaminem turnieju. Do aplikacji używa się specjalnych automatów smarujących, które jednocześnie czyszczą tor z poprzedniego oleju i nanoszą nową warstwę. Brak smarowania skutkuje szybszym zużyciem nawierzchni oraz nieprzewidywalnym zachowaniem kuli, dlatego ten proces jest obowiązkowym elementem konserwacji.

Częstotliwość smarowania zależy od intensywności użytkowania – w obiektach komercyjnych przeprowadza się je codziennie lub co kilka dni. W przypadku torów prywatnych lub sezonowych wystarczy smarowanie co kilkadziesiąt gier, pod warunkiem regularnego czyszczenia nawierzchni. Do pielęgnacji stosuje się zarówno automaty czyszczące, jak i metody ręczne – np. specjalne mopy z mikrofibry i środki odtłuszczające.

Typowe uszkodzenia toru to zadrapania, pęknięcia warstwy nawierzchniowej i nierównomierne zużycie. W przypadku torów drewnianych konieczne jest okresowe lakierowanie lub wymiana wybranych paneli. Tory syntetyczne rzadziej ulegają awariom, ale również wymagają czyszczenia i sprawdzania połączeń modułowych.

Rodzaj materiału, wzór smarowania i stan nawierzchni mają bezpośredni wpływ na wynik gry. Szybkie tory pozwalają na mocniejsze rzuty i mniejsze wytracenie prędkości, co sprzyja graczom o agresywnym stylu. Z kolei tory o wysokim tarciu wymagają bardziej precyzyjnego podkręcenia i lepszej kontroli toru ruchu kuli.

Dla zawodników i klubów bowlingowych technologia toru jest jednym z elementów strategii – różne patterny smarowania wymagają odmiennego ustawienia pozycji gracza i doboru kuli. Dlatego niektóre tory uchodzą za łatwiejsze, a inne – za technicznie wymagające, mimo identycznych wymiarów.