Niezależnie od tego, czy ogród zimowy przylega do budynku mieszkalnego, stanowi rozbudowę strefy gastronomicznej w restauracji, czy jest oranżerią w hotelowym lobby – fundament decyduje o stabilności całej konstrukcji. Przenosi obciążenia od dachu, ścian i szyb, kompensuje wpływ gruntu i chroni całość przed wilgocią oraz przemarzaniem.

Ogród zimowy, mimo że postrzegany jako lekka konstrukcja, wymaga zaprojektowania fundamentu tak samo jak każdy inny budynek – uwzględniającego warunki gruntowe, obciążenia statyczne i dynamiczne oraz planowane użytkowanie (całoroczne, sezonowe, z ogrzewaniem lub bez).

Fundament ciągły (ława fundamentowa)

Stosowany przy konstrukcjach przylegających do budynku, z długimi liniami nośnymi i rozbudowaną obwiednią. Wykonywany wzdłuż całego obrysu ogrodu zimowego – zapewnia równomierne rozłożenie ciężaru. Rekomendowany przy ogrodach zimowych o większych wymiarach, z przeszklonymi dachami lub cięższymi profilami aluminiowymi. Sprawdza się zarówno w domach, jak i w obiektach komercyjnych.

Stopy fundamentowe punktowe

Rozmieszczane tylko w miejscach, gdzie przypadają punkty podparcia konstrukcji – zwykle pod słupami nośnymi. Tego typu fundamenty sprawdzają się przy lekkich konstrukcjach sezonowych, wolnostojących oranżeriach lub ogrodach zimowych bez rozbudowanego dachu. Wymagają dokładnego rozpoznania gruntu – zwłaszcza gdy ogród zimowy nie przylega do budynku.

Fundament ogrodu zimowego musi być zabezpieczony przed działaniem wilgoci gruntowej i wodą opadową. Stosuje się w tym celu:

• folie EPDM,
• płyty styroduru lub XPS,
• izolacje pionowe z mas bitumicznych,
• warstwy termoizolacyjne w posadzce, szczególnie jeśli zaplanowano ogrzewanie podłogowe.

W obiektach użytkowych (restauracje, pensjonaty) zalecane jest odseparowanie konstrukcji nośnej od warstwy grzewczej – np. przez niezależne posadowienie słupów, co zapobiega naprężeniom i pęknięciom szyb lub profili przy zmianach temperatury.

• Brak rozpoznania warunków gruntowych – może prowadzić do osiadania konstrukcji i pęknięć w profilach.
• Zaniedbanie izolacji przeciwwilgociowej – skutkuje zawilgoceniem wnętrza i przyspieszoną korozją ram.
• Stawianie konstrukcji bezpośrednio na tarasie lub warstwie grzewczej – grozi uszkodzeniem ogrzewania i niekontrolowanymi naprężeniami w konstrukcji.
• Brak dylatacji między fundamentem a budynkiem istniejącym – może powodować przenoszenie naprężeń i uszkodzenia na elewacji lub ścianie domu.

Warto też pamiętać, że nawet gdy ogród zimowy przylega do ściany budynku, to nie może opierać się wyłącznie na istniejącej płycie tarasowej – fundament musi być zaprojektowany jako samodzielny element konstrukcyjny.

W domach jednorodzinnych fundamenty pod oranżerię wykonuje się zazwyczaj równolegle z rozbudową tarasu lub przy remoncie elewacji. W obiektach komercyjnych – hotelach, kawiarniach, restauracjach – ogród zimowy traktowany jest jako pełnoprawne pomieszczenie użytkowe, dlatego projekt fundamentu musi spełniać warunki konstrukcyjne budynków publicznych, uwzględniać odpowiednie strefy obciążeniowe i – w przypadku większych obiektów – często wymaga uzgodnień z konstruktorem z uprawnieniami.

Fundament ogrodu zimowego to nie tylko warstwa nośna, ale element konstrukcyjny decydujący o trwałości, szczelności i bezpieczeństwie całej zabudowy. Niezależnie od tego, czy oranżeria powstaje przy domu prywatnym, czy jako część restauracji lub hotelu, fundament musi zostać dopasowany do obciążeń, rodzaju gruntu i sposobu użytkowania ogrodu. Lekka konstrukcja nie oznacza lekkiego podejścia do fundamentowania – błędy popełnione na tym etapie są trudne i kosztowne do naprawienia.